Bir Edebiyat Terimi olan 'Serbest Nazım'
Bent, vezin ve kafiye kurallarına bağlı olmayan nazım şekli. Bentlerin, mısraların ve hecelerin sayıları belli düzene bağlı değildir. Şair isterse kafiyeli yazar. Bendleri sıralayabilir ve sınırlamaz. Önce Fransız sembolistlerin arasında yayıldı. Türk edebiyatına Servet-i Funun döneminde Batı edebiyatından girdi. Serbest nazmın uygulanışı üç aşama geçirdi:
- Vezinli-kalifiyali serbest nazım: Servet-i Fünun ve Fecr-i Ati döneminde görülür. Mısralar bir kelimeye kadar kısaldı, kafiye belli bir kurala göre sıralandı. Aruz veznine yer verildi, bir şiirde birkaç aruz kalıbı veya bu kalıpların çeşitli cüzleri kullanıldı.
- Vezinsiz-kafiyeli serbest nazım: 1925-1930 yıllarında görülmüş, 1930’dan sonra yaygınlık kazanmıştır.Vezin bırakılmış, bir heceye kadar küçülen dizeler kurulmuştur. Bu dizeler hiçbir dış düzene bağlı değildir. Şair belirtmek istediği fikri taşıyan kelimeyi öne çıkarır. Büyük harfler sadece cümle başlarında kullanılabilir.Kafiyeli mısraların arası açılarak kafiyeli örgüsü gevşetilir.
- Vezinsiz-kafiyesiz serbest nazım: 1940 yılından sonra yaygınlaşan bu anlatışta vezin ve kafiye tamamen bırakıldı şiirde iç uyum önem kazandı.